Met de snelle ontwikkeling van de verpakkingsindustrie worden geleidelijk aan lichte en gemakkelijk te transporteren verpakkingsmaterialen ontwikkeld en op grote schaal gebruikt. Kunnen de prestaties van deze nieuwe verpakkingsmaterialen, met name de zuurstofbarrière, echter wel voldoen aan de kwaliteitseisen van productverpakkingen? Dit is een veelgehoorde zorg van consumenten, gebruikers en fabrikanten van verpakkingsproducten, en van kwaliteitsinspectie-instanties op alle niveaus. Vandaag bespreken we de belangrijkste aspecten van zuurstofdoorlaatbaarheidstesten voor voedselverpakkingen.
De zuurstoftransmissiesnelheid wordt gemeten door de verpakking aan het testapparaat te bevestigen en een evenwicht te bereiken in de testomgeving. Zuurstof wordt gebruikt als testgas en stikstof als dragergas om een bepaald zuurstofconcentratieverschil te creëren tussen de buitenkant en de binnenkant van de verpakking. Methoden voor het testen van de permeabiliteit van voedselverpakkingen zijn voornamelijk de differentiaaldrukmethode en de isobare methode, waarvan de meest gebruikte de differentiaaldrukmethode is. De drukverschilmethode is onderverdeeld in twee categorieën: de vacuümdrukverschilmethode en de positieve drukverschilmethode. De vacuümmethode is de meest representatieve testmethode binnen de drukverschilmethode. Het is ook de meest nauwkeurige testmethode voor testgegevens, met een breed scala aan testgassen, zoals zuurstof, lucht, koolstofdioxide en andere gassen om de permeabiliteit van verpakkingsmaterialen te testen, de implementatie van de standaard GB/T1038-2000 plastic film en plaatgaspermeabiliteitstestmethode.
Het testprincipe is om het monster te gebruiken om de permeatiekamer in twee aparte ruimtes te verdelen. Eerst worden beide zijden van het monster vacuüm getrokken en vervolgens wordt één zijde (hogedrukzijde) gevuld met 0,1 MPa (absolute druk) testgas, terwijl de andere zijde (lagedrukzijde) vacuüm blijft. Dit creëert een drukverschil van 0,1 MPa aan beide zijden van het monster. Het testgas dringt door de film heen naar de lagedrukzijde en veroorzaakt een drukverandering aan de lagedrukzijde.
Een groot aantal testresultaten tonen aan dat voor verse melkverpakkingen de zuurstofdoorlaatbaarheid van de verpakking tussen 200-300 ligt, de gekoelde houdbaarheid ongeveer 10 dagen bedraagt, de zuurstofdoorlaatbaarheid tussen 100-150, tot 20 dagen, als de zuurstofdoorlaatbaarheid onder 5 wordt gehouden, kan de houdbaarheid meer dan 1 maand bedragen; voor gekookte vleesproducten moet niet alleen aandacht worden besteed aan de hoeveelheid zuurstofdoorlaatbaarheid van het materiaal om oxidatie en bederf van vleesproducten te voorkomen. En let ook op de vochtbarrièreprestaties van het materiaal. Voor gefrituurde voedingsmiddelen zoals instantnoedels, gepofte voedingsmiddelen, verpakkingsmaterialen, mag dezelfde barrièreprestatie niet worden genegeerd, de verpakking van dergelijke voedingsmiddelen is voornamelijk om oxidatie en ranzigheid van het product te voorkomen, dus om luchtdicht, luchtisolerend, licht, gasbarrière, enz. te bereiken, is de gebruikelijke verpakking voornamelijk vacuümgealuminiseerde film, door middel van testen, moet de algemene zuurstofdoorlaatbaarheid van dergelijke verpakkingsmaterialen lager zijn dan 3, vochtdoorlaatbaarheid in de volgende 2; de markt is meer gebruikelijke gasconditioneringsverpakkingen. Niet alleen om de hoeveelheid zuurstofdoorlaatbaarheid van het materiaal te regelen, maar ook voor de doorlaatbaarheid van koolstofdioxide worden bepaalde eisen gesteld.
Plaatsingstijd: 24-02-2023