از زمان ظهور پلاستیک، این ماده به طور گسترده در تمام جنبههای زندگی مردم مورد استفاده قرار گرفته و راحتی زیادی را برای تولید و زندگی مردم به ارمغان آورده است. با این حال، اگرچه این ماده راحت است، اما استفاده و ضایعات آن منجر به آلودگی جدی زیستمحیطی، از جمله آلودگی سفید مانند رودخانهها، زمینهای کشاورزی و اقیانوسها نیز میشود.
پلیاتیلن (PE) یک پلاستیک سنتی پرکاربرد و جایگزین اصلی مواد زیستتخریبپذیر است.
پلیاتیلن (PE) بلورینگی خوب، خواص نفوذناپذیری در برابر بخار آب و مقاومت در برابر آب و هوا دارد و این خواص را میتوان در مجموع به عنوان «ویژگیهای پلیاتیلن» نامید.
در فرآیند تلاش برای حل ریشهای «آلودگی پلاستیک»، علاوه بر یافتن مواد جایگزین جدید سازگار با محیط زیست، یک روش بسیار مهم، یافتن محیطی در مواد موجود است که بتواند توسط محیط زیست تجزیه شود و به بخشی از چرخه تولید مواد سازگار با محیط زیست تبدیل شود، که نه تنها باعث صرفهجویی زیادی در نیروی انسانی و هزینههای مواد میشود، بلکه مشکل جدی آلودگی محیط زیست فعلی را نیز در مدت زمان کوتاهی حل میکند.
خواص مواد زیست تخریب پذیر، الزامات استفاده در طول دوره نگهداری را برآورده میکند و پس از استفاده، میتوانند در شرایط طبیعی به موادی تجزیه شوند که برای محیط زیست بیضرر باشند.
مواد زیست تخریب پذیر مختلف دارای ویژگیهای متفاوتی هستند و مزایا و معایب خاص خود را دارند. در میان آنها، PLA و PBAT از درجه صنعتی شدن نسبتاً بالایی برخوردارند و ظرفیت تولید آنها جایگاه مهمی در بازار دارد. تحت تأثیر دستور محدودیت پلاستیک، صنعت مواد زیست تخریب پذیر بسیار داغ است و شرکتهای بزرگ پلاستیک تولید خود را گسترش دادهاند. در حال حاضر، ظرفیت تولید سالانه جهانی PLA بیش از 400000 تن است و انتظار میرود در سه سال آینده از 3 میلیون تن فراتر رود. تا حدودی، این نشان میدهد که مواد PLA و PBAT مواد زیست تخریب پذیری هستند که شناخت نسبتاً بالایی در بازار دارند.
PBS در مواد زیست تخریب پذیر نیز مادهای با درجه شناخت نسبتاً بالا، کاربرد بیشتر و فناوری بالغتر است.
ظرفیت تولید موجود و افزایش مورد انتظار در ظرفیت تولید آینده مواد تجزیهپذیر مانند PHA، PPC، PGA، PCL و غیره اندک خواهد بود و آنها بیشتر در زمینههای صنعتی استفاده میشوند. دلیل اصلی این است که این مواد زیستتخریبپذیر هنوز در مراحل اولیه هستند، فناوری آنها نابالغ و هزینه آنها بسیار بالاست، بنابراین درجه تشخیص آنها بالا نیست و در حال حاضر قادر به رقابت با PLA و PBAT نیستند.
مواد زیست تخریب پذیر مختلف، ویژگیهای متفاوتی دارند و مزایا و معایب خاص خود را دارند. اگرچه آنها به طور کامل «ویژگیهای PE» را ندارند، در واقع، مواد زیست تخریب پذیر رایج اساساً پلیاسترهای آلیفاتیک مانند PLA و PBS هستند که حاوی استرها میباشند. PE پیوندی، پیوند استری در زنجیره مولکولی آن به آن قابلیت زیست تخریب پذیری میدهد و زنجیره آلیفاتیک به آن «ویژگیهای PE» میدهد.
نقطه ذوب و خواص مکانیکی، مقاومت در برابر حرارت، سرعت تخریب و هزینه PBAT و PBS اساساً میتوانند کاربرد PE را در صنعت محصولات یکبار مصرف پوشش دهند.
درجه صنعتی شدن PLA و PBAT نسبتاً بالا است و همچنین جهت توسعه شدید در کشور من است. PLA و PBAT ویژگیهای متفاوتی دارند. PLA یک پلاستیک سخت و PBAT یک پلاستیک نرم است. PLA با قابلیت پردازش ضعیف فیلم دمشی، عمدتاً با PBAT با چقرمگی خوب مخلوط میشود که میتواند قابلیت پردازش فیلم دمشی را بدون آسیب رساندن به خواص بیولوژیکی آن بهبود بخشد. بنابراین، اغراق نیست اگر بگوییم که PLA و PBAT به جریان اصلی مواد قابل تجزیه تبدیل شدهاند.
زمان ارسال: ۱۴ ژانویه ۲۰۲۲